La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Ser orixinal

Cando eu vivía en Cangas, alá nos anos setenta, falaba moito cun médico divertido, algo atrabiliario e sarcástico. Isto quere dicir que era intelixente e un pouco amargado, pero moi boa persoa e moi xeneroso. Bebía bastante e estaba obsesionado con Ronald Reagan. Considerábao estúpido, unha valoración que nos enfrontou nun par de ocasións, pois sen que eu tivese unha grande opinión do personaxe, custábame aceptar que fose parvo; daquela xa se perfilaba como futuro presidente dos Estados Unidos.

Vén isto a conto porque onte, nun programa de radio, escoiteille dicir a un señor, experto en cuestións políticas, pero moi dominado por un afán evidente de parecer orixinal e difícil de contentar, que nas eleccións que se van celebrar no Reino Unido non gañará o guapo Tony Blair, senón que perderá o mediocre John Major.

A verdade é que non se trata dunha opinión demasiado brillante. Iso mesmo se dixo … Seguir leyendo

Unha película

Podía reconstruír perfectamente todo canto fixen unha noite de primavera dos primeiros anos sesenta, despois de ver a película À bout de souffle, de Jean-Luc Godard. Sei que andei paseando só, sen poder quitar da cabeza a imaxe daquela moza loira de pelo curto e pantalóns vaqueiros que berraba con tanta graza o nome do periódico que vendía polas rúas de París, o New York Herald Tribune, e que quería ser escritora, pero que acababa liándose cun delincuente simpático chamado Michel. Era a actriz Jean Seberg.

Tiña os meus anos. Desde entón, convertinme en fiel seguidor da súa carreira, aínda que debo confesar que me decepcionou un pouco cando casou cun escuro novelista francés sen demasiado talento e cando máis tarde acabou sendo amante dun escritor que eu coñecín e que tampouco me resultou simpático.

Suicidouse en 1979 e está enterrada no cemiterio de Montparnasse, onde lle fixen … Seguir leyendo

Da morte ao insulto

Na aldea de Corbillón, entre Allariz e Celanova, en terras de Ourense, hai un famoso penedo. Aínda hoxe non é raro ver dúas persoas, unha colocada embaixo e outra subida na cima, para levar a cabo algo que parece un vello rito pagán. O de riba, provisto dun vaso, ten que enchelo sete veces nunha poza de auga furada no alto, e verter o contido sobre a cabeza do compañeiro, ao mesmo tempo que reza tres veces a salve.

Os que participan na cerimonia pensan que ese é o remedio máis seguro para curar non sei que clase de enfermidade. Aínda que xa hai moito tempo que se sabe que a malaria é unha doenza infecciosa transmitida por mosquitos, moitos italianos do sur seguen crendo que se trata dunha mala aria, é dicir, dun mal aire, e están convencidos de que a mellor maneira de combatila é bañando o enfermo … Seguir leyendo

O tren

Case me dá vergoña contalo. Onte estiven en Madrid para presentar, xunto con Camilo José Cela, o curso de verán que se organiza tódolos anos na súa fundación, en Iria Flavia, pero tamén para verme cun señor alemán que coordina desde España o tren dos escritores europeos. Nese tren, que sae de Lisboa o día 2 de xuño, iremos un grupo de colegas de toda Europa para viaxar, durante mes e medio, ata San Petersburgo, e rematar despois en Berlín. Cincuenta días dun lado para outro, facendo paradas aquí e alá, e participando en conferencias, mesas redondas e coloquios en televisión.

Tan fermoso que resulta ofensivo. Eu non sei a quen se lle ocorren estas cousas, pero estou seguro de que o pai da idea non ha de ser ningún dos corenta privilexiados que imos compartir tan excitante aventura.

Detrás do telón do mundo relacionado coa literatura, hai sempre xente … Seguir leyendo

Pistolas

Hai un par de días chamáronme da radio para preguntarme algunhas cousas sobre o día do libro, pero no transcurso da entrevista, o condutor do programa deume a noticia de que a policía sueca tiña atopado en Estocolmo, nas inmediacións da ponte Wassa, por onde eu pasei tantas veces, a pistola coa que mataron a Olof Palme. Con ese motivo, falamos do asunto e eu dixen que me alegraba moitísimo, pois no caso de que a noticia se confirmase, podía resolverse por fin un crime que conmoveu o mundo e que, tantos anos despois, segue impune. Aínda que os suecos supoñen con fundamento quen foi o asasino, este paséase tranquilamente polas rúas.

Recordo perfectamente que un día despois do magnicidio, escribín neste mesmo periódico un artigo no que dicía que o peor daquela morte absurda era que, con toda probabilidade, o autor había ser calquera estúpido, movido quizais por razóns … Seguir leyendo