por amarxedotempo | Mar 21, 2012 | Marxe
A miña tía Isolina, que entretiña a cegueira inventando grandes trasnadas, un día convenceu a un par de veciños serviciais e inocentes para que a axudasen a sacar uns porcos da casa que quería vender sen que o soubese o seu home. A broma consistía en que, cando aquel par de infelices estivesen realizando en segredo a tarefa encomendada, ela avisaba ao seu marido de que lle estaban roubando os animais. A cousa foi tan dura que as pobres vítimas, un matrimonio honrado, botaron unha tempada sen falarlle.
Aquela muller era un gran corazón ao servizo dunha cabeza intelixente que gozaba facendo estas cousas. Unha vez díxome a min que o fillo do sancristán me chamara Señorito de Caldo á Merenda, cousa que non era certa, para irlle despois a el co conto de que eu lle chamara Cara de Grelo, que tampouco era verdade.
Ao mesmo tempo que montaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 20, 2012 | Marxe
Nikolai Ustinov foi un científico soviético relativamente novo, home simpático e de trato cortés, que levaba tempo traballando cun virus mortal nun laboratorio secreto. Estudaba a posibilidade de empregalo como arma biolóxica. Un día, cando ía inxectar a un porco, tivo a mala sorte de cravar a agulla nun dedo. Case inmediatamente o levaron a un hospital, illado de todo o mundo, non tanto coa intención de curalo, tarefa que resultaba imposible, senón para evitar que puidese extender aquela infección, contaxiando a outras persoas.
Desde o primeiro momento, Ustinov tiña asumido que ía morrer. Catro días despois empezou a sentir unhas dolores de cabeza insoportables; logo tocoulle a vez aos ollos; máis tarde, por toda a pel empezaron a saírlle inchazóns e mazaduras. A partir de entón, as penalidades que pasou foron tan espantosas que é mellor non escribilas.
A pesar de todo, Ustinov non deixou de escribir nun pequeno … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 19, 2012 | Marxe
Na casa de Beiro, cando eu era neno, vivía con nós a señora Helena, unha muller traballadora que nunca se cansaba de facer o ben: limpaba, cociñaba, lavaba a roupa e, por se fose pouco, polas noites, despois de cear, mentres permaneciamos sentados ao lume da lareira, se era inverno, ou ao fresco do balcón, se era verán, contaba uns contos preciosos. Ás veces tamén relataba crimes e mortes, pero en xeral prefería narrar sucesos divertidos, con encargo, iso si, de que non rísemos demasiado nin en voz moi alta.
Por suposto, canto máis insistía ela nesta última recomendación, máis nos daba a nós a risa. Ao final, sempre se amosaba chea de comprensión, pero non se esquecía nunca de recordarnos que detrás das grandes alegrías veñen sempre grandes dolores. Expresábao cunha frase: “¡Non vos riades máis que nos pode castigar Deus!”
Eu non sei de onde procede esta pinga … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 18, 2012 | Marxe
Desde onte pola tarde estou en París, para participar nunha destas reunións de escritores que se adoitan celebrar ao amparo do Salón do Libro. Nada máis chegar ao hotel, no centro de Montparnasse, un barrio que eu amo máis que ningún outro desta cidade, púxenme a revisar os regalos que tiña no cuarto: unha libreta encadernada en tea, coas follas en branco, que me servirá para debuxar macacos; cinco ou seis invitacións para xantares, almorzos e ceas; unha carteira con libros e unha bolsa de auxilio: tesoiras, botóns, agullas…
O que máis me gustou foron as tesouras, sobre todo porque son pequeniñas. Un amigo meu di que para el son imprescindibles, igual que lles sucede a moitas persoas cos somníferos, que necesitan levalos no peto aínda que non fagan uso deles. Desde neno soña que se lle descosen os pantalóns en público.
Dos libros, había unha guía preciosa de París, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 17, 2012 | Marxe
Unha vez, estando en Suecia durante o verán, declarouse un incendio perto da casa onde eu pasaba as vacacións. As chamas e o fume eran tan impresionantes que de seguida atraeron a atención de moitos curiosos coma min, que naquelas horas estaban descansando os xardíns. Non sei qué razóns podían levar a todas aquelas personas tranquilas e pacíficas, pouco dadas a meterse en asuntos que non fosen da súa incumbencia, a aproximarse ó lugar do suceso, pero eu fun alí cun propósito moi definido. Quería ver en directo, funcionando como unha máquina perfectamente engrasada, a famosa eficacia sueca.
A primeira sorpresa positiva foi comprobar cómo os bombeiros chegaban ó seu destino nun tempo que me pareceu fantástico. Despois, todo foi un desastre: non había auga, a un coche derramóuselle algo que impedía extende e subir a escada magnífica que levaba ás costas, unha mangueira que conseguiron enchufar finalmente a algún … Seguir leyendo
