La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Cando vou a Xinzo, rara é a vez que non me atopo cun compañeiro de escola que era inocente. Gústame velo porque vai sempre moi ben arreglado e porque me dá a sensación de que a vida non se ensañou con el. Estou seguro de que non se acorda de min. Era un neno moi bo, sempre sorrindo, incluso cando o mestre lle rifaba, pois non conseguía aprender o silabario. En xeral, os demais nenos tratábano con cariño. El non se metía con ninguén, aínda que un día púxose como tolo e dedicouse a botarnos area nos ollos.

Agora vese un home de cincuenta anos, serio e formal, pero co mesmo sorriso de sempre, algo tinguido quizais por un xesto de tristeza ou melancolía. Segundo me teñen contado, ten traballo fixo e está moi ben considerado polo seu sentido da responsabilidade e porque as cousas que sabe facer, fainas a conciencia e con rigor.

Por aquí onde vivo, coñezo dous irmáns parecidos a este meu antigo compañeiro de escola. Polas mañás, cando paso no coche, eles veñen de carretar herba do monte. Saúdan sempre cun sorriso aberto e franco de amigos. Non sei como se chaman nin quen son os seus pais; só sei que cada día, como un rito, me atopo con eles na estrada. Onte, por exemplo, no momento en que nos cruzamos, eu ía escoitando na radio un home ruín. Como contraste, vin no rostro destes rapaces a nobreza da vida.

Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de marzo de 1997.