A historia de bailarinas que contei onte aquí tróuxome ata a memoria un suceso ocorrido no ano 1968, cando un novelista francés nos meteu a varios amigos, Camilo Nogueira entre eles, nun lío destinado a sacar do cárcere a un político angolano preso en Porto. Nas semanas que durou aquela aventura fun coñecendo xente moi diversa, desde golfos que o único que querían era gañar cartos a conta do esforzo e o risco dos demais, ata xente aloucada, disposta a queimar o mundo para que todo saíse ben.
Unha das persoas que andou polo medio naquel plan foi un parente meu, idealista e simpático, audaz e imaxinativo, que facía sempre as propostas máis orixinais, rechazadas sempre polo francés, que era un home duro, curtido en Cuba e en Arxelia, de volta de todas as poesías revolucionarias e cos pés postos no chan.
Unha das suxestións propuña vestir o angolano, que era negro, de bailarina, tendo en conta que en Ourense, onde aquel home ía ter o seu primeiro refuxio cando atravesase a raia, actuaba entón unha tal Monna Lisa. O xefe mirou para el con cara de asombro e díxolle que lle parecía un disparate. Logo, mentres acendía un cigarro con calma, aclarou que o preso era de constitución forte e que ademais tiña barba. Aínda dando a batalla por perdida, o meu parente engadiu: “Que conste que hai bailarinas moi feas”.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de marzo de 1996.