Cando Melina Mercouri andaba por Europa adiante protestando sen descanso contra a ditadura dos coroneis na súa Grecia natal, as ameazas daqueles bárbaros ían seguindo os seus pasos de cidade en cidade, de hotel en hotel. Case sempre se trataba do mesmo, é dicir, chamarlle puta por teléfono, xurarlle que o seu home lle puña os cornos con toda clase de mulleres e anunciarlle unha morte inminente, previa á inevitable violación. Un aburrimento. A miseria moral dos brutos non dá nunca para moito máis.
Nunha ocasión, Melina tiña que falar nun teatro da cidade italiana de Xénova. O acto debía empezar ás oito en punto da tarde. Uns minutos antes, unha rapaza da organización foi comprobar se todo estaba a punto, incluídos os micrófonos. Por casualidade descubriu un paquetiño envolto en celofán e atado con cintas.
Era unha bomba preparada para estourar ás oito e cinco, cando Melina estivese falando. A rapaza chamábase Paola e a actriz grega sempre soubo que a ela lle debía a vida. En termos exactos, a débeda sumou vinte e cinco anos, que foron os que transcorreron desde entón e que remataron onte no hospital americano onde faleceu. Desta vez, o explosivo estaba dentro do propio corpo da artista, insidiosamente escondido no interior do seu pulmón. Se Paola fose Deus, está claro que Melina aínda seguiría entre nós.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de marzo de 1994.