La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Onte pola tarde, en Ourense, cando ía paseando polos antigos xardíns de Concepción Arenal, que agora non sei cómo se chaman, fun asaltado polo Demo. Era un rapaz de sete ou oito anos, ferozmente vestido de negro, pero cunha capa encarnada, bigote grande e picudo, cara de ánima en pena e tridente na man.  Embestiume desde lonxe, a unha distancia de trinta metros, talmente como se eu fose un cristiano condenado a morte e el un gladiador disposto a furarme de lado a lado. Cando o vin a tres ou catro metros de min, tan determinado a traspasarme, erguín os brazos e declareime rendido. Entón conseguín que parase.

Nada máis calmalo, antes de que tivese un trasacordo, pregunteille cómo se chamaba. A resposta foi seca e terminante: —¡A ti que che importa!—. Víase que a calma era aparente, quizais a aceptación tácita, incluso de orixe xenética, como ocorre cos cans, dese código universal que considera un abuso ou deshonor baterlle a quen se rendiu.

Por dicirlle algo, díxenlle que seguramente se chamaba Pepito. Foi como se lle chamase unha cousa fea porque colleu a arma e achegouma a altura da boca. Durante algún tempo miroume con mirada terrible, o máis parecida á auténtica mirada do Demo que el seguramente conseguíu imaxinar, consciente de que, como alma, eu non tiña nada que facer diante del. Pero de pronto produciuse un suceso inesperado, case milagroso. Achegouse a nós un rapaciño vestido de soldadito español, mirou ó Demo con desprecio e lanzoulle un petardo nos pes. Entón, o malo saíu correndo, coa figura descomposta, arrastrando o tridente e pisando na capa. O ano que vén, a este rapaz debían disfrazalo de boa persoa.

Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de marzo de 2000.