La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Os amores dun poeta

Pablo Neruda escribiu un dos libros de amor máis fermosos de todos cantos se teñen publicado neste século, pero a delicada muller que inspirou a maior parte dos poemas que o forman, Albertina, non quixo compartir a súa vida sentimental co poeta, quizais porque era pobre, patoso e feo. O caso é que Neruda acabou casado cunha muller enorme, tan grande que sentía vergonza en presentárllela aos amigos. Cando foi ver a Rafael Alberti, por exemplo, deixouna no portal, pois antes quería avisalo a fin de que non se sorprendese ou se asustase.

Despois, namorouse de Delia del Carril, a quen bautizou como Hormiga, unha aristócrata arxentina, das que viaxaban a Europa coa vaca na adega do barco, e que era moito maior ca el. Foi ela quen o levou ao comunismo. A diferenza de idade fixo que Neruda se fose distanciando, para caer ao final nos brazos de … Seguir leyendo

Providencia

Había tempo que non escoitaba unha frase que antes se dicía moito, sempre pronunciada en castelán: «Yo lo dejo todo en las manos de Dios». Na miña familia, esas plabras tíñaas constantemente nos labios a tía María e supoño, polo que contarei despois, que lle deberon ser moi útiles na vida. Viñan significar algo parecido a aceptar que, pasase o que pasase, dependería da vontade de Deus, aínda que o que pasase non fose bon. Agora xa non se di eso, quizais porque hai un sentido diferente da Providencia. Resumíao moi ben aquel cura, amigo de Torres Queiruga, que un día dixo: «Para que Deus acabe coa fame en Somalia, que non acabará».

A frase oínna o outro día en Santiago, diante do edificio de Correos. Dicíaa unha señora maior, con aires de reliquia antiga, vestida cun abrigo vello, que falaba, parada no medio da rúa, cunha amiga máis nova. … Seguir leyendo

Bounty

Agora mesmo non me acordo como se chamaba aquela película, famosa nos anos da miña infancia, que trataba da rebelión ocorrida a bordo do Bounty, o barco que mandaba o terrible William Bligh, especialista en sublevar a xente contra el, a pesar de que tampouco lle faltan partidarios que defendan a súa maneira de mandar. As escenas do motín quedáronme gravadas na cabeza, especialmente as imaxes do capitán expulsado da nave, metido nun bote aberto pola forza e abandonado á deriva. Percorreu máis de catro mil millas e aínda viviu os anos necesarios para ver como os corpos de tres ou catro dos amotinados pendían dunha corda.

No bando contrario estaba o célebre Fletcher Christian, verdadeiro armadanzas daquela historia. Foi el quen dirixiu o motín contra Bligh, dando orixe ademais a unha lenda que aínda hoxe permanece escura, cando se foi, xunto con oito dos seus e unhas cantas … Seguir leyendo

Un home mellorado

Onte falei aquí de Luis Antón del Olmet, aquel senvergonza que dirixía un periódico para facer chantaxes no Madrid dos anos vinte e a quen matou dun tiro o periodista catalán Alfonso Vidal y Planas, que traballaba para el. Este último era un antigo seminarista que caeu pola Corte e que en pouco tempo se xuntou coa crema da golfería intelectual da súa época. Durante anos foi unha das figuras máis coñecidas da bohemia madrileña. Viviu aplastado pola bota poderosa do seu xefe, aquel miserable. Exerceu de sablista.

Ao revés do que sucedeu coa maior parte dos membros da hampa literaria de entón, este homiño tiña talento. Alá por 1919 obtivo un grande éxito cunha novela titulada Santa Isabel de Ceres, que trataba dunha muller do pecado, oficio que lle inspiraba auténtica compaixón. Acabou casando cunha delas, unha tal Elenita.

Aquel éxito momentáneo permitiulle vivir ben unha tempada. Incluso … Seguir leyendo

Os cans, de novo

O outro día, cando falei aquí dos cans da China, que están prohibidos, chamoume Felipe Fernández Armesto para lerme un traballo que el publicou sobre o mesmo tema hai máis de cincuenta anos e no que falaba da época dos emperadores, cando estes bichos, a posesión dos cales tiña que ser autorizada pola casa imperial, indicaban a distinción e o rango dos seus donos. Eu non sabía deste antecedente histórico, que en parte aclara a animadversión das autoridades chinesas de hoxe contra un animal que recorda a aristocracia.

Cada país ten o seu pasado. En Galicia, por exemplo, nunca se podería tomar o can en abstracto como símbolo de clase, pois a especie máis estendida, o avisado can de palleiro, representa sobre todo eses amplos grupos sociais que antes se chamaban as camadas populares. Caso de prohibir algo, aquí habería que ir ao cabalo.

Naturalmente, postos a imitar o celo … Seguir leyendo