Sucedeu como temía, que me chamaron de varios sitios para que lles explicase qué cousa entendo eu por amor, agora que se celebra a festa de San Valentín. Confeso que sempre que me poñen en situacións así non sei ben qué teño que dicir, pois carezo de capacidade para a retórica, que detesto. Nun primeiro momento, veume á cabeza aquello que comenta Ortega y Gasset, que considera o amor como un fenómeno da atención, pero non quixen ser pedante. De maneira que fixen o que me apetece, que foi contar algo. Antes aproveitei para recomendar un dos libros de amor máis fermosos que existen: O tempo dun salaio.
Este libriño merqueino en París hai anos, por recomendación dunha amiga, cando acababa de saír. É a historia de amor entre Anne e o seu home, o actor Gerard Philipe, contada por ela a partir do momento en que sabe que el vai morrer dun cancro. Faleille del a Luís Mariño, que o publicou en Xerais, traducido por X. M. Beiras. Unha xoia.
E logo contei a historia de Gemmina e Nebbia, unha rapaza e un rapaz que facían excursións e que un día, sorprendidos pola tormenta, tiveron que pernoctar no monte. Beberon un pouco de coñac e botáronse a durmir, el a perna solta, ela desconcertada pola indiferencia do seu amigo. Uns días despois, Genmina díxolle: «Creo que estou enamorada de ti». Logo ocultou a cara entre as mans e púxose a chorar. Nebbia respondeulle: Síntoo. Pouco despois, el casou con outra e máis tarde morreu na guerra. Genmina conservou sempre, metido nun caixón, o vaso de latón por onde beberan os dous a noite aquela da tormenta. Cóntao Natalia Ginzburg en Las palabras de la noche. Eso debe ser amor.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de febreiro de 2000.