Pasei o domingo de entroido en Xinzo de Limia, a vila da miña infancia. Como había varios anos que non participaba nestas festas, tiña esquecido algo moi importante: que non se pode saír á rúa sen un pequeno disfrace, mesmo que non sexa máis que un nariz con lentes, uns bigotes de mentira ou un gorro de papel. Os nativos sábeno ben. Son eses señores serios que van vestidos de coloríns, coa cara descuberta, como se levasen un traxe alegre e chamativo, non unha roupa propia de carnaval.
A explicación é moi sinxela: defenderse das pantallas. Estas, que troupelean polas rúas batendo vexigas e facendo soar os axóuxeres, andan á procura de vítimas, é dicir, calquera persoa que vaia sen disfrace. Cando collen a un, arramplan con el en peso e lévano ao primeiro bar que atopan, onde debe pagar unha rolda.
Acordeime cando xa era tarde: para entón xa ía en brazos dun grupo de mozos, camiño dunha taberna. A historia repetiuse cinco minutos despois. Entón subín á casa duns parentes a buscar roupa adecuada. Ofrecéronme un mostrario variado e selvático: un elefante, un león e un leopardo. Pareceume excesivo, demasiado importante para o que eu pretendía, que era andar tranquilo pola rúa. Nun baúl había tamén un can, pero cunha cara de infeliz tan aparente que pensei que me podían dar uns couces. Así que non me disfracei.
Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de febreiro de 1997.