La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Unha librería de ilusións

Algunha vez xa teño falado aquí da miña paixón por Conan Doyle en xeral e polo personaxe de Sherlock Holmes en particular. As obras deste escritor debían ser obrigatorias para quen quixese aprender a escribir con claridade e corrección, o cal non significa escribir con simpleza, que iso xa depende da cabeciña de cada un. Digo isto, porque estes días pasados descubrín en Nova York unha librería dedicada practicamente ao célebre novelista escocés e á súa criatura de ficción, tan estudada como Hamlet.

O problema, cando un encontra estas cousas, adoita ser económico e de espazo. En primeiro lugar, non se pode mercar todo; ademais, a capacidade de transportar paquetes durante as viaxes está limitada por razóns de tipo práctico. Aínda así, facendo un esforzo, trouxen algunhas xoias, entre elas, dúas primeiras edicións.

A librería era un tugurio que contrastaba coa elegancia das empregadas e a informatización dos fondos, metidos … Seguir leyendo

Alemania

Pasou a visitarme unha rapaza alemana, estudiante na universidade de Tréveris, que fala un galego moi correcto e case sen acento, para facerme algunhas preguntas relacionadas coa tese de doutoramento que prepara. Trata de estudiar a visión do seu país a través dos escritores galegos. Como eu andiven bastante por alá, e incluso residín en Berlín unha tempada, na casa de escritores do Literariches Colloquium, na localidade de Wannse, preto de Potsdam, ela quería que lle contase as miñas impresións, non só as que adquirín en Alemania, senón a imaxe que me facía daquel país antes de coñecelo, incluso na miña infancia.

Confeseille a verdade. A primeira idea que tiven do seu país, cando era aínda neno, non foi moi positiva. Para min, Alemania identificábase unilateralmente con Hitler e a matanza dos xudeos, sen matices. Logo, durante algún tempo, participei do tópico das cabezas cadradas, a disciplina e o … Seguir leyendo

Temas de zooloxía

O venres pola mañá pasei algún tempo nunha sala de espera, facendo turno para amañar uns papeis. É unha situación que non me disgusta, sempre que se poidan escoitar as conversacións da xente. Desta vez tiven sorte. Despois de perder uns minutos oíndo unha señora gorda e brava, partidaria de pena de morte, cambiei de orientación e púxenme a escoitar o que dicía un mozo duns trinta anos, mariñeiro de profesión e moi viaxado, que ilustraba a un individuo da súa mesma idade a propósito dos teléfonos móbiles.

Segundo lle explicaba ao seu interlocutor, todo é cousa dos xaponeses, que descubriron as marabillas do tiburón, concretamente das aletas. Hai nesta parte do animal unha fibra potentísima da que sae o material que logo se emprega tanto para a fabricación dos citados teléfonos, como os televisores, as computadoras e incluso a roupa.

A conversa científica durou máis de dez minutos; a … Seguir leyendo

Un cura de aldea

No desfile do martes de entroido, en Xinzo de Limia, había catro papas cos seus respectivos papamóbiles e os correspondentes fidelcastros. Cada un andaba polo seu lado, sen relación uns cos outros, quizais tamén sen ter conciencia ningún deles de ue a idea de cada un se lle ocorrera a varios máis ao mesmo tempo. En xeral, fóra a broma da parodia, o número, en todas as versións, resultaba respectuoso, a pesar de que un dos papas tiña pinta de senvergonza. Non por burla: esa era a cara natural do golfo que o representaba.

Máis provocativas parecían unhas monxas, nesta ocasión encarnadas por uns corenta mozos, que vestían minisaia. Cando eu estaba mirando para elas, aconteceu que pasou por alí un señor abade verdadeiro, que eu coñezo, e que parou tamén a mirar. Tres das mascariñas ofrecéronse a ir con el ata a parroquia, alá na aldea.

Sen dubidalo, o … Seguir leyendo

O cine e a vida

Cando eu era estudante en Santiago, alá polos anos sesenta, tiña un compañeiro de cuarto que quería dedicarse ao cine como guionista ou director. Unha noite, xa de madrugada, entre copa e copa, leume sen parar un guión que quería someter ao meu parecer antes de mandarllo a Charles Chaplin, a persoa que el estimaba máis apropiada para dirixilo, tan convencido estaba do seu valor. Non gardo unha memoria moi precisa dos detalles daquela historia destinada a converterse en filme, pero si recordo algo.

Recordo, por exemplo, que o protagonista era un cirurxián delgado, con aspecto cadavérico, de bigotiño de mosca, pómulos como patacas e boca enorme, dentón. Non sei por que razón, aquel home gozaba dándolle de comer aos seus cans, que eran pequenos e gordos, os desperdicios das operacións: pernas, fígados, dedos…

A película remataba cunha escena cómica: un gato roubaba o apéndice dun enfermo recén operado e … Seguir leyendo