Pasei as últimas horas da tarde do domingo na Lagoa de Antela, percorrendo as pistas con dous amigos de Xinzo de Limia, o Quico e o Luís, ambos namorados daquelas fermosas paraxes, que vixían celosamente, sobre todo no que respecta ás cegoñas. O segundo deles, por exemplo, construíu un niño de guizos no alto dun poste de ferro e unha das zancudas debeulle quedar agradecida porque se instalou alí con toda a familia, como xente que entra nun piso amoblado e non se ten que preocupar de nada máis.
Polo tempo en que chegamos, non vimos as cegoñas, pois era a hora da caza. O que vimos foi centos e centos de patos e un par de garzas voando. Non son as únicas especies que moran nas brañas e nas charcas da lagoa, pois alí hai de todo: ras, londras, lebres, perdices… Unha tentación permanente para calquera desaprensivo.
Por certo que estes amigos meus coñecen cada recuncho daquelas terras, saben dos niños, a historia dos cactus que naceron ao pé do canal, en que sitio un cazador furtivo cometeu un crime… Contáronme os dous que ás veces se esconden nun valado e se poñen a imitar o canto das perdices, sobre todo o Luís. Entón xúntanse bandadas que acoden ao reclamo. Eles conténtanse con miralas, pois parécenlles bonitas. A min, debo confesar que esa actividade me dá bastante medo. Por se alguén, armado de escopeta, os confunde.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de xaneiro de 1998.