De todos os personaxes públicos que ao longo da historia poden ser catalogados como miserables, un dos que sen dúbida merece tal título é aquel duque de Orléans, primo do rei de Francia, que durante a Revolución cambiou de nome e pasou a chamarse Citoyen Philippe Égalité, é dicir, Cidadán Felipe Igualdade. Era un mal bicho. Cando a convención deliberou sobre a sorte do monarca, o seu parente foi un dos 387 deputados que ergueron a man para condenalo a morte. Non quixo ser dos 334 que votaron en contra.
Fosen cales fosen as ideas daquel tipo atravesado, un sentimento de decoro persoal debía obrigalo a comportarse dunha maneira, senón máis humana, polo menos algo máis elegante. Inútil, non obstante, pedirlle a un individuo tan ruín que fixese algo diferente do que fixo: foi dos que máis berraron na reunión e parece que celebrou o resultado cunha pandilla ruidosa de exaltados coma el.
Acaban de cumprirse douscentos anos do suceso. O pasado día 21, na Praza da Concordia, no mesmo lugar onde rodou polos chans a cabeza do infeliz Luís XVI, xuntouse unha enorme multitude para rezar pola alma daquel rei débil e desgraciado. Ao mesmo tempo, un grupo de republicanos celebraba tamén a execución enarborando a cabeza dun porco cravada na pica dunha lanza. Sen entrar na polémica que discute aínda sobre a morte daquel home, nesta ocasión, polo menos, a razón parece estar do lado dos que rezaron.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de xaneiro de 1993.