Acórdome moi ben do día que lle compraron uniformes aos gardas municipais da miña vila, alá polos anos cincuenta. Foi un domingo, despois da saída da misa das doce. A xente parábase a miralos, non só pola roupa nova, que incluía guantes brancos, ou luvas, se se quere dicir en galego correcto, senón tamén porque levaban pito e dirixían o tráfico con xestos recentemente aprendidos, algo ríxidos e teatrais, pero dunha profesionalidade reconfortante. Exactamente o contrario do que viña sucedendo desde había anos.
Polo que respecta á roupa, ata aquel domingo cada un andaba vestido como lle cadraba. O xefe, por exemplo, que se chamaba Calixto, levaba unha zamarra zarrapastrosa. En punto a traballo, pouca cousa: vixiar as bandas de rapaces para que non rachasen cristais ou coller os cans vagabundos de cando en vez.
O malo foi cando un dos gardas, atrevido e moderno, discorreu que había que regular o tráfico na curva do centro da vila. Ao principio, cando os coches eran poucos, os problemas non foron graves, pero conforme aumentaba o parque, o asunto empezou a complicarse. Así ata que un día ocasionou un triple choque. Daquela historia sempre me quedou a idea de que un non debe meterse onde non debe, o cal non é un principio especialmente sagaz, pero serve para entender por que no caos se notan tanto os incompetentes.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de xaneiro de 1995 .