Aproveitei as primeiras horas do domingo, co sol brillando nun ceo milagrosamente azul despois da forte batigada de auga que acaba de caer, para dar un paseo por Baiona. É a mellor época do ano para perderse polas rúas tranquilas do interior da vila ou para asomarse ao mar. Os barcos de recreo, atracados nos pantaláns, mostran a falta de afección a navegar. Dá a impresión de que non se trata propiamente de embarcacións, senón de pequenos apartamentos flotantes para tomar de vez en cando un whisky cos amigos.
Mentres camiñaba, vin no chan unha caixa de latón. Pequeniña e alargada, tiña estampada na tapa un neno cun aro vermello correndo polo campo, dúas árbores dunha cor verde intensa, un coello rindo e un paxaro indefinido, quizais un corvo, con cara de traste. Detrás dun muro, outro neno roubaba mazás no alto dunha mazaira.
Quedei con ela e volvín á casa todo contento. Non sei para que me vai servir, pero abonda con tela e mirala de cando en vez. Non hai obxectos máis fermosos que estas chilindradas completamente inútiles, pero sólidas, tan distintas das fráxiles cousas de tirar que agora se fabrican, ese despilfarro sen sentido no que vivimos e que se converte en lixo dun día para outro. O amor e coidado con que foi feita esta caixiña vén doutro tempo menos menesteroso. Desde logo, a nostalxia é un sentimento agradable para pasar un domingo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de xaneiro de 1994.