Creo que xa teño falado aquí noutra ocasión da debilidade que sinto polas cousas pequenas. Prefiro unha igrexa minúscula, a poder ser unha desas humildes capelas prerrománicas que abundan na provincia de Ourense e que teñen a sinxeleza emocionante das palleiras, antes que calquera das nosas grandes catedrais. Igual me sucede co fútbol. Xogue quen xogue, sempre me poño de lado dos equipos menos poderosos, o cal me converte nun afeccionado condenado a non celebrar practicamente ningunha vitoria.
É unha debilidade de tipo estético antes que un resaibo ideolóxico. Se non me gustan os imperios e amo os países pequenos, non é por razóns políticas, que tanto me ten unha cousa como outra, senón porque aqueles os encontro algo desmañados, coa torpeza desmesurada dos elefantes, por exemplo, non coa graza lizgaira dos ratos.
Escuso dicir que esta non é a estética do noso tempo, onde se leva máis o grande que o pequeno: inmensas fortunas, palabras enormes, portes solemnes… Mesmo acabo de ler que na literatura, ese reino do inútil e do innecesario, só teñen entrada as dolores transcendentes, non as pequenas desgrazas. É certo. Non resulta fácil imaxinar unha traxedia construída a base de simples contrariedades. Non obstante, todos sabemos que importante pode ser nun momento carecer dun cigarro, quedar sen gasolina ou non atopar as chaves.
Esta columna publicousa orixinalmente o 11 de xaneiro de 1994.