En realidade chamábase John Birks Gillespie, pero todo o mundo o coñecía polo nome de Dizzy, que en inglés quere dicir algo así como “atolondrado”. O alcume pretendía describir o seu carácter movido e nervioso, sempre inclinado cara á gamberrada, especialmente cando se atopaba actuando nos escenarios. Non era capaz de tocar sen máis, como o resto dos músicos que integraban os grupos de jazz dos que formou parte: tiña que facer o pallaso. Ás veces, tiráballe pelotiñas de papel aos compañeiros ou facíalles burla por detrás.
Por culpa destas bromas, nunha ocasión recibiu unha navallada. Cando tocaba na orquestra de Cab Calloway, parece que un día se excedeu na imitación burlona do xefe mentres este interpretaba con entusiasmo unha balada no célebre Cotton Club, en Nova York, o cal provocou gargalladas entre o público. Ao rematar, nos camerinos houbo liorta e Dizzy saíu de alí co smóking branco manchado de sangue. Por fortuna, non morreu entón.
Para deleite dos afeccionados ao jazz de todo o mundo, durante anos foi un dos seus creadores e intérpretes de máis prestixio e con máis talento. A súa figura de trompetista heterodoxo, coas meixelas inchadas de maneira ridícula, como se fose unha ra, e unha trompeta extravagante, dobrada corenta e cinco graos cara arriba como consecuencia dun pisotón accidental, convertérono nun mito moi querido. Onte desapareceu, vítima dun cancro. Xa nunca máis lle escoitaremos tocar A Night in Tunisia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de xaneiro de 1993.