La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

De Xosé de Cupertino todo o mundo dicía que era gafe: un día, no convento onde pretendía conseguir unha humilde praza de leigo, rachou sesenta e sete vasos, non dun golpe único, accidental e catastrófico, senón que lle foron caendo das mans un por un ao longo da tarde, conforme os ía lavando. Despois desta experiencia, os superiores quitárono da cociña e déronlle traballo como mozo de comedor. Nese destino tampouco aguantou moito tempo. Como camareiro foi absolutamente desastroso, inigua lable na torpeza.

Primeiro non conseguía distinguir entre o pan branco e o pan moreno, ademais de que lle botaba a sopa pola cabeza aos frades, rachaba os pratos e tropezaba cada vez que levaba unha bandexa na man. Entón puxérono a servir auga, nada máis que iso, pero tardou un mes enteiro en aprender unha tarefa tan sinxela.

A esas alturas, xa ninguén lle chamaba doutra maneira que Burro. Un día, por fin, botárono á rúa por inútil. O pobre buscou refuxio na casa dos seus pais, que tampouco o quixeron. Desde entón dedicouse a pedir, aínda que sen moita fortuna. Varias veces o confundiron cun ladrón, o cal lle valeu pasar polo cárcere. Despois de morto, a Igrexa Católica proclamouno santo. Non ten demasiados devotos, pero convén rezarlle de vez en cando. Non por nada especial, senón para que os santos listos non se rían del no ceo.

Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de xaneiro de 1997.