La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Bruxas

Medio en broma medio en serio, Torrente Ballester adoitaba dicir dos aparatos electrónicos, especialmente das grabadoras, polas cales nalgún momento da súa vida chegou a sentir fascinación, que a única explicación racional que se lle ocorría para comprender o seu funcionamento era que tivesen unha bruxa dentro. Acordeime desto onte pola mañá, cando por primeira vez na miña vida vin o interior dun ordenador. Amosáronme cada un dos seus compoñentes e das funcións que cumprían, pero non entendín nada. Se non fose porque me parece un recurso fácil, diría que non vin a bruxa de Torrente por ningún sitio.

Unha simpleza semellante foi o que dixo Gagarin, aquel grande astronauta ruso, cando despois de regresar do espacio asegurou que non vira a Deus. Nunca soubo que Deus estaba dentro do seu corazón, aquel corazón inmenso que o levou a sacrificar a propia vida para evitar unha catástrofe co avión que … Seguir leyendo

Kennedy, de novo

Acaba de aparecer nos Estados Unidos un novo libro sobre John F. Kennedy, esta vez escrito por un profesor universitario que pretende ser rigoroso e obxectivo. Para empezar, conta no prólogo que a véspera do funeral pola morte do presidente asasinado, unha señora, a muller do coñecido periodista Joe Alsop, chamou por teléfono a Jacqueline, a viúva, para dicirlle que o primerio adulterio dos moitos que Kennedy cometera despois de ser elixido para o cargo fora con ela, exactamente a véspera da toma de posesión como presidente.

O libro esténdese tamén sobre outros aspectos íntimos da vida do biografado, algúns deles sacados de cartas, de xeito que non se aforran nin as gonorreas contraídas na mocidade nin a súa condición de amante inclemente e voraz, atragoado e rapidísimo, por non falar das urxencias sexuais que o levaban a meter putánganas de luxo nos cuartos privados da Casa Branca.

A pesar … Seguir leyendo

As vidas por contar

Gústanme as biografías, o mesmo lelas que escribilas, por eso escribín varias. No fondo, polo menos tal como as entendo eu, son como novelas, contos ou relatos. O outro día, ó saír do acto que se celebrou na Real Academia Galega de Ciencias, un bo amigo díxome que esa fora a impresión que lle causara a lectura da Vida do Padre Sarmiento, que acabo de publicar. Alegroume porque esa era a intención que eu tiña cando a estaba redactando. Non digo que non se podan escribir biografías científicas, que se escriben e con talento, pero ese xénero forma parte da investigación académica, non da creación literaria.

En Galicia quedan moitas vidas por contar, non todas ilustres, pero case todas interesantes. Non hai á penas vidas vulgares. Eu boto de menos, por exemplo, unha biografía do cardeal Quevedo, de Ourense, aquel a quen as Cortes de Cádiz declararon «indigno … Seguir leyendo

O diario dun neno

O sábado pola tarde, un amigo estívome contando o que lle sucedera o día anterior, despois de pasar varias horas revolvendo entre papeis vellos, tratando de poñer orde nun caos de moitos anos. Nunha caixa de cartón comida polos ratos atopou unha libreta pequeniña de pastas negras, xa esquecida, na que fora escribindo un diario, alá nos seus tempos de estudante no instituto. Púxose a lelo con curiosidade e acabou deprimido. Tirou a conclusión de que, xulgando polas cousas simples que anotaba, era bastante parvo.

Non o dicía por dicir, senón que se vía triste, como se descubrise de pronto que era menos intelixente do que pensaba. Un día escribiu, por exemplo, que lle encantaría ver o Papa e que esa sería a primeira cousa que faría cando fose maior e dispuxese de cartos para ir a Roma. Outro día puxo que non lle gustaba o salchichón.

Eu díxenlle que … Seguir leyendo

Un paseo pola lagoa

Pasei as últimas horas da tarde do domingo na Lagoa de Antela, percorrendo as pistas con dous amigos de Xinzo de Limia, o Quico e o Luís, ambos namorados daquelas fermosas paraxes, que vixían celosamente, sobre todo no que respecta ás cegoñas. O segundo deles, por exemplo, construíu un niño de guizos no alto dun poste de ferro e unha das zancudas debeulle quedar agradecida porque se instalou alí con toda a familia, como xente que entra nun piso amoblado e non se ten que preocupar de nada máis.

Polo tempo en que chegamos, non vimos as cegoñas, pois era a hora da caza. O que vimos foi centos e centos de patos e un par de garzas voando. Non son as únicas especies que moran nas brañas e nas charcas da lagoa, pois alí hai de todo: ras, londras, lebres, perdices… Unha tentación permanente para calquera desaprensivo.

Por certo … Seguir leyendo