por amarxedotempo | Dic 26, 2011 | Marxe
Estes días de nadal, aproveitei a tarde do vinte e cinco para revolver entre os papeis na casa de Ourense. Sempre aparece algo: unha fotografía esquecida, unha libreta con pensamentos, unha carta antiga… Nesta ocasión atopei unhas notas de estudo, de finais dos anos cincuenta, tomadas por alguén descoñecido, pois non conseguín identificar a letra, durante unha clase de relixión. O máis interesante non eran os apuntamentos en si, senón os comentarios, con seren aqueles dignos dunha antoloxía da estupidez ou do disparate.
Recollíanse nas citadas follas unhas normas de decencia cristiá redactadas en forma epigramática que se podían resumir nesta máxima: «El verano es el invierno de las almas». A man anónima da que falo, sospeito que dun primo meu algo golfante, anotou debaixo: «Hace tanto calor que yo tengo el alma completamente sudada».
Moitos anos antes, na ditadura de Primo de Rivera, houbo outro profesor en Ourense que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 24, 2011 | Marxe
Estiven en Córgomo, unha pequena vila próxima ó Barco de Valdeorras. Ata onte, o único que sabía dese lugar era que alí naceu, hai case cen anos, o poeta Florencio Delgado Gurriarán. Agora sei algo máis. Por exemplo que, a pesar do frío, arredor de catrocentas persoas se xuntaron durante unha hora baixo a lona dunha carpa para escoitar unha conferencia sobre o seu poeta local. Non só eso, senón que antes acordaron mercar a casa do escritor entre todos, pagando a escote un crédito no banco, coa idea de convertela nun centro cultural. O sábado pola noite estaba chea e había nela varias exposicións.
Eu coñecín a Florencio Delgado Gurriarán alá pola metade dos anos setenta, nunha das visitas que fixo a Galicia desde México, onde vivía no exilio desde o ano 1936. Comemos xuntos na casa de Ramón Piñeiro, en Santiago. Era un home moi educado, elegante, simpático … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 23, 2011 | Marxe
Onte lin nun periódico as declaracións dun señor de Barcelona que dixo que marchou de Cataluña porque Jordi Pujol lle roubou o seu país. Se iso é certo, ten toda a razón do mundo en queixarse e avergonzar publicamente ao político catalán, pois roubar é unha cousa moi fea, a non ser que se faga por necesidade. Eu tiven un compañeiro que, alá polos anos sesenta, arrapiñou unha galiña en Monforte, pero nunca me pareceu mal: tiña fame e andaba fuxido da policía. Son pecados que nin sequera hai que confesar.
A primeira vez que falei con Jordi Pujol foi nun restaurante. Presentoumo Xerardo Fernández Albor e non saquei a impresión de que fose un ladrón. Creo que viña a unha voda, invitado ademais por un amigo meu, un home serio e prudente que dubido moito que se atrevese a convidar á súa casa a unha persoa con esas mañas.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 22, 2011 | Marxe
Estes día de chuvia e vento sigo sentándome polas noites cun libro na man, ó pe do lume. Hai que aproveitar estes sibaritismos inocentes que alegran o corazón o non lle fan mal a ninguén, nin sequera ó propio corpo, que é o que paga case sempre as alegrías que nos regala a vida. Estiven lendo ademais unha reseña longa sobre un libro raro, publicado en Italia no século pasado, sobre a linguaxe mímica dos napolitanos, especialmente a que realizan coas mans. Eu antes non cría nesas cousas que se din sobre as características de cada pobo. Tiña o prexuízo de que se trataba dun prexuízo. Por fortuna, o tempo vai facendo a un cada vez máis libre, polo menos á hora de pensar.
Segundo puiden entender, algúns dos signos que se fan en Nápoles son máis ou menos universais, como os cornos, a figa ou a puñeta. Dubido en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 21, 2011 | Marxe
Hai uns días estiven en Ourense e aproveitei a viaxe para ir visitar uns amigos aos cales había tempo que non vía. Atopeime coa sorpresa de que o home da casa, un señor que prolongou unha espléndida mocidade ata ben cumpridos os oitenta anos, de súpeto se precipitou no abismo dunha vellez negra como un buraco fondo. Pola mirada que me dirixiu, decateime de que algo se rompera para sempre no interior da súa cabeza, tan lúcida e divertida ata hai pouco. Tiña os ollos secos, igual que dúas pucharquiñas insignificantes.
Mentres durou a visita, permaneceu en silencio, pasmado nalgún lugar perdido da súa alma, alleo por completo á presenza dos demais. Chamoume a atención que non se soltase da man da súa filla, que mantiña entre as súas con naturalidade, sen compulsión, cunha firmeza talvez máis psicolóxica que muscular.
Nos dous ou tres momentos que ela se tivo que … Seguir leyendo
