La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Haberá tres ou catro anos, un día atopamos nunha estrada próxima a Baiona, tirado nun valado e ferido, a un rapaz noviño que acababa de ser pillado por un coche incivil, deses que foxen a todo meter cando causan unha desgraza. Era delgado e loiro, con cara de bo, e tiña unha perna esfolada, aínda que non rota. Subímolo no noso auto, metemos a bicicleta na parte de atrás e marchamos con el para a casa, co obxecto de que chamase por teléfono desde alí aos seus pais e curalo mentres tanto cunha pouca auga osixenada.

Foi un regalo. O rapaciño dedicábase a observar paxaros e sabía moitísimo sobre os seus costumes, as súas características, os seus nomes e todo canto un se pode imaxinar. No tempo que estivo con nós, falounos da súa afección con tanto fervor que daban ganas de mercar uns prismáticos e saír polos campos a imitalo.

Revivín aquelas horas no día de onte, durante un xantar. Entre os comensais había un amigo coa mesma paixón polos paxaros. Contounos como hai aves que non miden máis de dez ou quince centímetros e que voan desde América dun salto único, sen parar, durante seis mil quilómetros. Confesou a súa fascinación por esta marabilla, que compartimos e que debe de compartir case todo o mundo. En realidade, todo o mundo, non. Supoño que o condutor do coche aquel que fuxiu só admira as aves de curral, sobre todo no prato.

 Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de decembro de 1997.