Hai uns días estiven en Ourense e aproveitei a viaxe para ir visitar uns amigos aos cales había tempo que non vía. Atopeime coa sorpresa de que o home da casa, un señor que prolongou unha espléndida mocidade ata ben cumpridos os oitenta anos, de súpeto se precipitou no abismo dunha vellez negra como un buraco fondo. Pola mirada que me dirixiu, decateime de que algo se rompera para sempre no interior da súa cabeza, tan lúcida e divertida ata hai pouco. Tiña os ollos secos, igual que dúas pucharquiñas insignificantes.
Mentres durou a visita, permaneceu en silencio, pasmado nalgún lugar perdido da súa alma, alleo por completo á presenza dos demais. Chamoume a atención que non se soltase da man da súa filla, que mantiña entre as súas con naturalidade, sen compulsión, cunha firmeza talvez máis psicolóxica que muscular.
Nos dous ou tres momentos que ela se tivo que mover, para servir o café, nunha ocasión, e para responder ao teléfono, despois, pareceume que na súa cara se debuxaba un xesto triste de desamparo total. Non se queixaba, non obstante; limitábase a esperar, como se a elegancia que presidiu a súa vida desde sempre lle impedise invadir a liberdade daquela muller. Confirmoumo ela: cada pouco tempo, el mesmo se soltaba, temeroso quizais de causar molestias ou de abusar. Nunca me imaxinei que unha man gardase tanto amor.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de decembro de 1994.