Coñecín á Rosario cando eu era neno. Estouna vendo: pequena, rebolo, cachote, algo brava, un pouco maroutallo. Aparencias á parte, tiña fama de ser boa persoa, aínda que algo rara. Non ía á misa, por exemplo. Tampouco participaba en reunións de veciños nin en festas. Non perdía un enterro, non obstante. Vivía soa nunha casoupa de terróns, cerca dos prados do Mato, rodeada de cans. Recibía en segredo, polas noites, grupos nutridos de xente que acudían de todas partes a solicitar os seus servizos.
Curaba o de sempre: melancolías, tristezas, medos… Coa pura palabra: nada de química, a non ser un pouco xabrón para quitar a roña e algo de vitamina C, todo forzosamente mercado, para que fixese efecto, nunha determinada botica de Maceda. Era o pago, sen interese nin trampa, a un favor que o boticario lle fixera ao seu pai.
Cobraba en especie, pero só o que a libre vontade do paciente lle quixese aportar: uns calcetíns, unha mazá, un coello, unha estampa… Nunha ocasión, un forasteiro anónimo e agradecido deixoulle unha importante cantidade de diñeiro debaixo dun prato. Ao día seguinte, a Rosario levoulle os cartos ao cura para que aliviase algunhas necesidades entre as xentes da parroquia. Nunca quixo traficar coas miserias da alma, esa peste que está enchendo o país de charlatáns que lle inventan un futuro bobo aos tontos de corazón.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de decembro de 1993.