En París, en pleno barrio de Montmartre, paseando de madrugada cuns amigos, vin unha vez unha pelexa entre homes que se atacaban uns a outros como se fosen bichos. Pareceume que a loita era a vida ou morte e que a enerxía que empregaban aqueles tipos para destrozarse muatuamente non saía só do poder dos seus músculos, senón da parte da alma onde dorme o odio, quizais tamén onde se esconde o instinto de supervivencia. O ruído da carne rachada polos golpes resoaba como unha loita de leóns.
Afortunadamente, a policía impediu que o suceso acabase en mortes. Durante uns minutos, varios axentes grandes e fornidos tiveron que multiplicarse para reducir os combatentes, que saltaban no aire cunha axilidade escorregadiza de xabón. Por fin, conseguiron poñerlles as esposas e metelos a empurróns nun coche celular.
Cando os prenderon, estiven observando un dos individuos: alto e forte, magro, cun xesto altivo, miraba desafiante ao público que o contemplaba. Poucas veces teño visto un rostro tan terrible; supoño que podería matar con frialdade asasina e que mesmo debía estar fastidiado porque non lle deixaran liquidar ao seu opoñente. Máis respectable, con todo, que ese pobre tipo que andou a patadas e puñadas, axudado por outros dezasete, cun policía vasco e que foi aplaudido no xuízo. Triste causa a que fabrica heroes tan pequenos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de decembro de 1994.