La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Coa chegada dos primeiros fríos de decembro, o gato volveuse tamén máis cariñoso. Agora, polas tardes, busca a calorciña amante do colo e polas noites pega un pinchecarneiro e salta na cama para acocharse ennobelado entre os pés, sobre a suavidade mol da manta. Puro egoísmo. Se fixese máis calor, andaría de chimpafigos polo barrio, porquiño de Santo Antón a pedir polas casas, igual que se fose un bicho ventureiro e vagamundo. Como se trata dun animal elegante e fermoso, esta calma resulta agradable: un aproveita para miralo.

O can, pola contra, faga frío ou calor, non se despega da casa. Vai e vén dun cuarto para outro, acode facendo festas cando o chaman, déitase sobre a alfombra mentres a xente le os periódicos ou ve a televisión, e obedece a toda canta orde recibe, incluso aquelas que lle impiden facer o que quere e lle gusta, como pegar de repente unha carreira aloucada entre as cadeiras ou subirse nun sofá.

Entre can e gato, un prefire o can, aínda que debía preferir o gato. As virtudes deste, é dicir, a independencia e a dignidade, parecen dunha orde superior ás daquel, sempre sometido á vontade do amo. Salvan o can, non obstante, a intelixencia e a bondade, dúas virtudes que raramente se dan xuntas, pero que cando concorren producen seres  marabillosos, tamén entre os humanos. O gato, en cambio, acaba resultando demasiado altivo e soberbio, incluso algo interesado. Os bichiños, no fondo, parécense bastante á xente.

Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de decembro de 1992.