Nunca pasei por Zürich sen facer tres cousas: visitar a tumba de James Joyce, alá nos altos de Fluntern, moi preto do zoolóxico; contemplar as vidreiras de Marc Chagall na igrexa da Fraumünster e dar unha voltiña polas tendas de trens eléctricos. Nesta ocasión, cando colla o avión do domingo pola tarde, de volta para Galicia, Joyce poderíame reprochar ser o único esquecido dos tres. O certo é que andei por alá arriba, entre as árbores nevadas, pero nun autobús. Aceneille de lonxe, máis co pensamento que coa man, e seguín camiño cos meus amigos. Estaba unha mañá espléndida, chea de sol, aínda que algo fría, pero moi fermosa e agradable.
As vidreiras de Chagall, magníficas. Teño fotos delas na casa, en Vilariño, e véxoas de cando en vez, pero non é o mesmo. Sempre me gustaron os artistas de corazón inocente, gozosos coa color e atrevidos como rapaces. Nesta capela da Fraumünster teño pasado momentos inesquecibles, sentado nun banco, rodeado de turistas, observando o ceo de Deus por ese buraco aberto polo pintor ruso.
Dos trens non vou falar por non ser pesado. Prefiro rematar este artigo coa historia que me contaron onte relacionada precisamente cun profesor de arte. Non era, polo visto, demasiado agraciado no aspecto físico, pero non por iso renunciaba ao exercicio difícil da sedución. Atopou o camiño poñendo ás escuras a aula onde impartía as clases, co pretexto de proxectar diapositivas. En realidade, estaba convencido de que tiña unha voz bonita. Non sei se lle daría resultado; ogallá que si. Con todo, por moi precioso que tivese o timbre, supoño que cunha moza lista, explicándolle unha diapositiva destes Chagall, por exemplo, pouco tería que facer.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de decembro de 1997.