Nunha viaxe recente a Madrid, un amigo que traballa no mercado do mundo da arte, levoume a unha galería para ver uns cadros de pintores americanos modernos. Se digo a verdade, o primeiro que me impresionou na miña visita foi a rapaza encargada da sala: un metro oitenta de beleza espléndida, abusiva, unánime. Naturalmente, despois desta primeira visión tan grata, o resto do que alí puiden contemplar, incluídos os cadros, algúns deles moi fermosos, xa non me chamou tanto a atención.
Diante dun cadro de Frank Rothko (xa se sabe: tres franxas horizontais de colores lisos), a nosa anfitriona adiantou a cabeza ata quedar moi cerca do lenzo, fixo un xesto pícaro e gracioso cos labios, como se fose depositar un bico sobre a pintura, e confesou o seu amor arrebatado polo famoso expresionista abstracto.
A moza fixo un canto ao seu deus e dixo que cada vez que ía a Nova York nunca pasaba menos dunha hora diante do famoso cadro Number 10, no Museo de Arte Moderna, e que unha vez fora ao restaurante do Seagram só por recordar a chulería do artista, que alí mesmo renunciou a un contrato de varios millóns. E pensar que cando Rothko se suicidou, destrozando primeiro os seus brazos cunha navalla barbeira e tomando despois unha dose cabalaria de barbitúricos, estaba convencido do fracaso da súa pintura…
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de decembro de 1993.