La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A noite do pobre

Tal día como hoxe, pola noite, ó cambiar o ano, nas aldeas da miña terra os mozos dedicábanse a unha cousa que se chamaba andar ás cancelas, que consistía en coller canta cancela atoparan, normalmente as que servían para pechar as hortas, e levalas lonxe do seu emprazamento habitual, atrancando os camiños con elas, sobre todo o camiño que levaba á igrexa parroquial. Aínda que o típico eran as cancelas, sen embargo valían tamén outros obxectos, especialmente os carros, pero tamén as escadas, os xugos de xunguir as vacas, os arados, as grades e calquera cousa que atoparan nos patios ou nos currais.

Pola mañá, ó ir á misa, era unha broma, e víase á xente recollendo todo canto lle levaran pola noite, sufrindo as burlas e as risas daqueles que se libraran, que non eran moitos. Estaba prohibido enfadarse, aínda que ás veces o encordio resultaba unha miga pesado, … Seguir leyendo

Cousas de paxaros

Haberá tres ou catro anos, un día atopamos nunha estrada próxima a Baiona, tirado nun valado e ferido, a un rapaz noviño que acababa de ser pillado por un coche incivil, deses que foxen a todo meter cando causan unha desgraza. Era delgado e loiro, con cara de bo, e tiña unha perna esfolada, aínda que non rota. Subímolo no noso auto, metemos a bicicleta na parte de atrás e marchamos con el para a casa, co obxecto de que chamase por teléfono desde alí aos seus pais e curalo mentres tanto cunha pouca auga osixenada.

Foi un regalo. O rapaciño dedicábase a observar paxaros e sabía moitísimo sobre os seus costumes, as súas características, os seus nomes e todo canto un se pode imaxinar. No tempo que estivo con nós, falounos da súa afección con tanto fervor que daban ganas de mercar uns prismáticos e saír polos campos a … Seguir leyendo

O Deus de Gagarin

Cando estiven en Moscova hai anos, invitado pola Unión de Escritores Soviéticos, tiña unha intérprete chamada Tamara, que era unha muller intelixente, física nuclear de profesión, e sentimental. Un día, mentres me amosaba as tumbas dos heroes que están enterrados nos muros do Kremlin, detívose diante dunha lápida e botouse a chorar. Contoume que alí se atopaban as cinsas do astronauta Yuri Gagarin, morto uns anos antes. Pareceume unha reacción rara, que interpretei como unha mostra de patriotismo exaltado.

Pouco despois, mentres nos dirixiamos cara ao hotel Ukrania, onde nos agardaba un banquete impoñente, no que o caviar parecían cereixas máis que ovas de esturión, contoume que Gagarin morrera nun accidente de aviación, en parte porque preferira sacrificar a súa vida antes que caer sobre un barrio popular de Moscova.

Desde entón, como xa teño contado outra vez, o cosmonauta ten un altarciño no meu corazón. Como se recordará, despois … Seguir leyendo

Un bo regalo

Nunha ocasión, falando con Fausto Martínez Biel, un paisano meu de Xinzo de Limia que tiña fama de tolo, pero que non era máis que orixinal e extravagante, pregunteille polo seu pai, que bautizara os fillos con nomes wagnerianos, entre eles Parsifal e Lohengrin. Díxome que nunca lle perdoaría dúas cousas: unha, que non lle puxese Sigfrido, en vez de Fausto, e outra que á única muller da familia lle chamase Pepita, cando puido elixir os nomes de Cósima, Flosshilde e incluso Tristán e Isolda, este último todo xunto.

De Wagner explicoume que non lle gustaba porque era un caloteiro, é dicir, un individuo que pedía cartos e que logo nunca os devolvía. Tampouco lle facía graza que fose tan pequeno. Para o meu paisano, un cabaleiro non debía deixar pufos e, polo que respecta á estatura, a elegancia empezaba no metro setenta e cinco.

Nunca escoitei unha descualificación de … Seguir leyendo

O que se pode aprender

Había en Ourense alá polos anos sesenta un señor moi poderoso que gozaba de grandes simpatías. Nunha velada na que coincidín con el, contou sen graza un chiste sobre un soldado que foi recibido cun entusiasmo  excesivo por parte dos asistentes. Noutra ocasión presenciei unha escena absolutamente cómica: un individuo que estaba sentado nunha terraza, cerca de min, púxose tan nervioso ao ver pasar o citado señor, que tirou con varias cadeiras e a punto estivo de tirar coa muller para ir saudar o prócer ao medio da rúa.

Cando o zascandil regresou ao seu sitio na terraza, transfigurado polo abrazo público que acababa de recibir, tivo que aturar un sermón da señora  agraviada, non pola falta de delicadeza cometida, abandonada case no chan polo ímpeto salutativo do seu home, senón porque este caera na descortesía de non presentala.

Anos despois, por unha arbitrariedade do destino, tan pouco propicio  naqueles … Seguir leyendo