La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O outro día, mentres esperaba a hora de embarcar no avión que me ía levar de Baltimore a Nova York, entrei nunha das cafeterías do aeroporto para tomar un café. Atendeume un rapaz negro duns vinte anos, de andar torpe. Pola maneira de falar e pola inocencia alegre e limpa da mirada que me dirixiu, decateime de que sufría algún tipo de atraso mental. Fixo o seu traballo con dilixencia, esaxerando un pouco, iso si, o acto simple de limpar a mesa, que me pareceu formaba parte do seu orgullo profesional. Deixouna como unha patena.

Despois de servirme, quedou parado un momento diante de min, sen dicir nada, mirándome fixamente con ese mesmo sorriso que me dedicara ao principio, e preguntoume cantos anos tiña eu. Cando lle respondín, contoume que el ía cumprir vinte e que súa nai xa pasaba dos sesenta. Sen máis, marchou atender outra mesa.

O primeiro que fixo foi pasar o pano sobre a superficie da táboa, repetindo dun xeito case automático os mesmos movementos que realizara antes para min. Mentres falaba co novo cliente, supoño que preguntándolle cantos anos tiña e dicíndolle logo os que el xa cumprira, máis os sesenta que sumaba a súa nai, pensei que nalgún momento, non sei cando nin onde, alguén debeu decidir nun despacho darlle un traballo a ese rapaz. Naturalmente ignoro quen foi, nin por que razóns o fixo, pero fose quen fose, Deus o bendiga.

 Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de novembro de 1994.