O outro día falei aquí do meu amigo Mingos Romero, con quen compartín algún pecado etílico na miña adolescencia, un dos cales rematou, como xa contei, coa pena que me impuxo un veciño experto en viños, o cal se riu de min e me deu o consello de lavar o estómago cunha vasoira do váter para curar a resaca do día seguinte. Con Mingos atopeime o mércores nunha tenda e recordamos aquel episodio, que el gardaba moi vivo na memoria, pero algo diferente de como o referín eu. Segundo a súa versión, o consello que recibín non foi aquel tan brutal de meter a vasoira pola boca, senón outro máis humano e sensato: comer un bocadillo de xamón.
Tanto ten. Quizais esteamos falando de dúas historias diferentes que se entrecruzan nese labirinto cada vez máis complicado en que se vai convertendo a memoria co paso dos anos. Xa se sabe que a obxectividade non é máis que unha ilusión. Fose como fose, o caso é que me alegrei de atopar a Mingos Romero, a quen vexo moi pouco e que foi o meu amigo inseparable da infancia.
Agora mesmo recordo algunhas aventuras que vivimos xuntos. Unha delas, bastante fea: cando detivemos a dous rapaces que acababan de instalarse en Xinzo, o Nelson e o Manoliño, valéndonos dun par de fusís de mentira, pero de tamaño e aparencia reais. A outra, máis inocente: o día que comimos xuntos unha pastilla de penicilina. Eu fixen aquilo pensando que me volvería inmortal. Ignoro como o viviu o meu amigo. Quizais, a próxima vez que nos volvamos atopar dirame que non era unha pastilla e menos de penicilina, senón un caramelo inocente. Tal vez, pero eu nunca pensaría a estupidez de que un caramelo me podía facer inmortal.
Esta columna foi publicada orixinalmente o 6 de novembro de 1998.