Hai uns días comín co novelista británico V. S. Naipaul, candidato de vello ao premio Nobel de literatura, que un día acabará inclinando a sorte cara ao seu lado, como sen dúbida merece. Falamos, en primeiro lugar, da tradución castelá da súa novela titulada A House for Mr. Biswas, que el non podía valorar dada a precariedade dos seus coñecementos de español e que eu non recordaba tanto como para darlle un xuízo responsable. Así as cousas, achegouse o camareiro para servirnos o primeiro prato, un apetecible caldo galego.
Estaba riquísimo. O unto era un sabor lonxano e fino, pero rotundo; as nabizas conservaban a suavidade que deberon ter antes de seren cocidas, aínda que máis tenras; as patacas, finalmente, pequenas e miúdas, dábanlle espesor á auga e configuraban un líquido serio, con corpo e dignidade. Escuso dicir que V. S. Naipaul deseguida se decatou da delicia que tiña diante e fixo os eloxios oportunos.
Despois de cada cullerada, o novelista emitía un son gutural de gozo e aprobación, completamente feliz. Pero de pronto, quedou mirando fixo para o prato, cun xesto de temor e de sorpresa. Coa culler arrastrou ata a beira algo que eu pensei era un incordio ou un descoido da cociña. Mirou para min e preguntoume se aquilo era carne de porco. No momento decateime de que o escritor era musulmán. Estiven a punto de mentirlle, pero preguntoumo con tanta seriedade que non me atrevín. A pena foi que deixou o caldo.
Esta columna foi publicada orixinalmente o 3 de novembro de 1992.