por amarxedotempo | Nov 30, 2011 | Marxe
Estou convencido de que unha cousa non é difícil de crer porque sexa incrible, senón porque estea mal contada. Gustaríame, polo tanto, saber contar algo que me sucedeu onte, pois resulta difícil de crer. E non obstante foi certo.
Ía eu pola autoestrada de Baiona a Vigo, conducindo a unha velocidade moderada debido a que pouco antes, diante do cruceiro de Mañufe, acababa de ver restos dun accidente: garda civil, ambulancia e xente agrupada ao redor de dous coches estragados. Sempre ocorre que, en circunstancias así, nos minutos que seguen, se baixa a marcha, aínda que por pouco tempo. Supoño que hai un mecanismo de supervivencia que leva a esquecerse dos accidentes; en caso contrario paralizaríase o tráfico.
De pronto, cando ía pensando nestas cousas, fixeime que circulaba polo quilómetro 13. Nese momento, dunha maneira case automática, veume á cabeza un pensamento estúpido que tratei de desbotar para non sentirme … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 29, 2011 | Marxe
Escoito na radio unha alborotada e caótica tertulia sobre a vellez e o seu significado. Durante máis de media hora, un grupo bastante numeroso de homes e mulleres a quen o locutor presenta como persoas expertas e intelixentes din cousas máis ou menos atinadas, aínda que ningunha acerta a enfiar un pensamento ou unha frase que emocionen ou convenzan. Quédome coa observación dun amigo que asegura que un empeza a ser vello cando de pronto se decata de que os futbolistas e os soldados son rapaciños novos.
Podo traer aquí unha frase de Miguel Torga, o grande escritor portugués, hoxe un ancián enfermo, pero erguido e solitario como un lobo na súa casa de Coímbra. Un día, perdido entre a multitude entusiasmada dun primeiro de maio en liberdade, despois da caída da ditadura, Torga sentiu lágrimas nos ollos e dixo que a vellez era aquilo: ou chorar sen motivo ou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 28, 2011 | Marxe
Creo que xa teño expresado aquí noutras ocasións a miña simpatía humana por eses curas de aldea que había antes, grandes comellóns e xogadores de cartas, bos cazadores, que non andaban sobrados nin de latín nin de teoloxías, pero que en xeral eran boas persoas. Educados no seminario para comprender sutís conceptos relacionados coa substancia ou a transubstancia, ao final debían predicar para xentes que non entendían máis aló dos contos sinxelos que lles contaban sobre as vidas dos santos.
Nas miñas terras da Limia falábase de varios destes cregos, algúns dos cales se tiñan enfrontado a tiros cos atracadores. Eu mesmo coñecín un deles, a quen uns bárbaros lle machacaron a pedradas a placa do Sagrado Corazón que lucía na porta do patio e que llela obrigou a repoñer, apuntándolles cunha escopeta.
Nun lugar de Santander aparece agora un cura desfacendo a martelazos unha lápida bendicida polo bispo hai … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 27, 2011 | Marxe
Unha vez, en Lisboa, cando ía desde A Baixa cara ao Chiado, vin un home vello, mal vestido e roto, que tocaba o saxofón cunha tristeza de mil corazóns desgraciados. Era unha excepción. En xeral, estes músicos pobres tocan bastante mal. Neste último verán, por exemplo, estando en Nova York, sempre que pasaba pola enorme estación de metro da Rúa 42, atopaba un señor duns sesenta anos, gordiño e de pelo branco, vestido cun xersei ruín, moi gastado nos cóbados e escaso na cintura, que tocaba a harmónica tan horriblemente mal que non me explico como non se enfadaba consigo mesmo. Deume a impresión de que sacaba moi pouquiños cartos. Non lonxe deste home, nos mesmos corredores daquela estación, tiña praza fixa outro músico ambulante. Tocaba o violín peor aínda que o seu colega tocaba a harmónica. Rascaba o arco contra as cordas nun fun-fún monótono e repetitivo, sen graza … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 26, 2011 | Marxe
Estiven en Madrid para dar unha conferencia na Fundación Ortega y Gasset. Despois de cumprir co cometido, que foi pola mañá, decidín practicar ese vicio virxinal e grato que consiste en andar de papón polas rúas, mirando o que sorprende, deixándose acariciar pola voluptuosidade inocente da preguiza. Nunha cidade grande sempre hai moito que ver, sobre todo en espectáculo humano, máis agora que a economía do país fai emerxer tipos raros, desgraciados ou senvergonzas.
Destes últimos vin trileiros e individuos torvos que ofrecen reloxos de ouro a prezos de ganga. Nas inmediacións, periquitas dispostas a gañar o día antes de comer… Do capítulo das desgrazas, mellor non contar: a miseria ten agora un rostro amarelo, de campo de concentración, absolutamente triste e desamparado.
No apartado de raros, notei a presenza de varios predicadores. Atopei tamén músicos de instrumentos imposibles, un deles tocando un artefacto feito cun paraugas e un orinal … Seguir leyendo